სიყვარული ყოველი ჩვენგანის მაცოცხლებელი ძალაა.თუმცა ის ყოველთვის არ არის ბედნიერების მომტანი.რამდენადაც ტკბილი შეიძლება იყოს სიყვარულით შენიღბული ილუზია,იმდენადვე მწარე შეიძლება აღმოჩნდეს სიმართლე.როდესაც ვინმე ძლიერად გიყვარს,ძნელია ობიექტურად შევაფასოთ იგი.ხშირად არ გვსურს ჩავწვდეთ საყვარელი ადამინის უარყოფით თვისებებს და გავაანალიზოთ ყოველივე.ასეთ "ბრმა"სიყვარულს კი,უმეტესშემთხვევაში,არც თუ სახარბიელო სიტუაციამდე მივყავართ.რამდენად ძლიერადაც არ უნდა გვიყვარდეს ადამიანი,არ შეიძლება მისი განდიდება, "გაღმერთება" ,რადგან ასეთი სიყვარული მონებად გვაქცევს.სიყვარულის მიერ დამონებული ადამიანი კი კარგავს ანალიზს,სწორად შეფასების უნარს,ხდება უინტერეო და ნაკლებად მიმზიდველი.ამიტომ უნდა შეგვეძლოს,რომ რჩეული გვიყვარდეს ისეთი,როგორიც არის.თავისი ებითი და უარყოფითი თვისებებით.წინააღმდეგ შემთხვევაში,ჩვენს "ბრმა"სიყავრულს შეიძლება ისეთი დასასრული ჰქონდეს,როგორც ნიკო ლორთქიფანიძის მოტხრობას-"ქორწილის" გმირის -ქეთოს სიყვარულის აქვს. როგორც უკვე ავღნიშნე,სიყვარულის მეშვეობით მეორე ადამიანის შეცნობა საკმაოდ რთულია.ხშირ შემთხვევაში გვირჩევნია თვალი დავხუჭოთ იმ ადამიანის ნაკლოვანებებზე და მხოლოდ მისი ღირსეული მხარე,ან ჩვენი ფანტაზიის მიერ შექმნილი იდეალური პიროვნება,ფანტომი შევიყვაროთ.ასეთ შემთხვევაში წარმოუდგენელია,შევიცნოთ ჩვენი სიყავრულის ობიექტი.თუმცა,მეორე მხრივ,არსებობენ ადამიანები,რომლებსაც,დიდი სიყვარულის მიუხედავად,აქვთ სწორად განსჯის უნარი და შეუძლიათ თავიანთი რჩეულის ობიექტურად შეფასება.
ასე რომ,სიყვარული სახიფათო რამ არის და ამიტომ ხშირად დაფიქრებაა საჭირო.მას დიდი ბედნიერების გარდა დიდი უბედურების მოტანაც შეუძლია.
